Αναμφίβολα ένας άνθρωπος που ‘επαιξε καθοριστικό ρόλο στην Απιδιά επί σειρά ετών και σε πολύ δύσκολα χρόνια, είναι ο Δάσκαλος Αποστόλης Ζαχαρόπουλος.

Γεννήθηκε το 1921 στην Τρίπολη και ήταν το 8ο και τελευταίο παδί της πολύτεκνης οικογένειας του Ιωάννη  και της  Άννας  Ζαχαροπούλου.
Η αγάπη του για τα γράμματα και τη μόρφωση ήταν έντονη και τον οδήγησε μετά το Γυμνάσιο στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης, από την οποία αποφοίτησε το 1942 ως αριστούχος σπουδαστής του Ευάγγελου Παπανούτσου.
Επίσης έντονη ήταν η αγάπη και το ενδιαφέρον του για τη μουσική γεγονός που τον ώθησε σε νεαρή ηλικία να ενταχθεί στην τότε λειτουργούσα Φιλαρμονική Εταιρεία Τρίπολης στην οποία παρέμεινε για αρκετά χρόνια ως φλαουτίστας και αργότερα όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το φλάουτο για λόγους υγείας ασχολήθηκε με τα έγχορδα αλλά και τα κρουστά.
Ακολούθως, μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία, υπηρέτησε προσωρινά ως δάσκαλος στα σχολεία της Μηλιάς και Σκοπής (περιοχή Τρίπολης)  απ’ όπου απελύθη το 1943 λόγω κανονικού διορισμού του ως δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο της Απιδιάς.
Στη νέα του θέση εργάστηκε μέχρι το 1946 οπότε και διέκοψε για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία.
Παρουσιάστηκε στην Τρίπολη και αποσπάστηκε στην Σύρο στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών από την οποία μετά την εκπαίδευσή του μετατέθηκε στη Λαμία απ’ όπου και απελύθει.
Μετά την απόλυσή του από το στρατό, το 1950,  επέστρεψε στην οργανική του θέση ως εκπαιδευτικός,  στην Απιδιά,  όπου και υπηρέτησε συνεχώς μέχρι το 1966.
Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ανέπτυξε έντονη και εκπαιδευτική και κοινωνική δραστηριότητα τόσο στο σχολικό όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον της επαρχίας Επιδαύρου Λιμηράς, με αποτέλεσμα το Σχολείο της Απιδιάς να διακριθεί ως ένα από τα καλύτερα της περιφέρειας και οι περισσότεροι των μαθητών του να στραφούν στις σπουδές και να εξαντλήσουν τις βαθμίδες μέχρι την Πανεπιστημιακή  εκπαίδευση .
Επίσης στο κοινωνικό επίπεδο καλλιέργησε ανθρώπινες και φιλικές σχέσεις με τους κατοίκους, παρείχε με προθυμία την οποιαδήποτε βοήθεια του εζητείτο και συνέβαλε αποτελεσματικά στην περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεών τους εξασφαλίζοντας  ταυτόχρονα και την πλήρη επιδοκιμασία τους για το έργο του σχολείου του και την ανάπτυξή του όπως παραπάνω τονίστηκε σ’ ένα από τα καλύτερα της περιφέρειας.
‘Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι  το έργο του αναγνωρίστηκε και από τους προϊστάμενους του, οι οποίοι δύο φορές τον τίμησαν με εύφημο μνεία.
Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί  ότι θετικό ρόλο στην όλη δράση του έπαιξε και ο γάμος του, το 1956 , με την συμπατριώτισά μας  Μαργαρίτα Μακρή (κόρη του Κώστα του Μακρή) με την οποία απέκτησε 2 παιδιά το Γιάννη και την Άννα- Μαρία και έναν εγγονό, το  γιό του Γιάννη.
Το 1967 μετατέθηκε στην Τρίπολη όπου αρχικά υπηρέτησε ως βοηθός  επιθεωρητή για τέσσερα χρόνια και στη συνέχεια ως διευθυντής σε σχολεία της πόλης και ως αναπληρωτής επιθεωρητής στην περιοχή της Δημητσάνας .
Παράλληλα με τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα στην περιοχή της Τρίπολης ασχολήθηκε με τα κοινά της πόλης  ως μέλος της επιτροπής προστασίας ανηλίκων και αργότερα στο Σύνδεσμο Φιλοδένδρων επί 20 και πλέον χρόνια από τα οποία τα τελευταία 12 ως πρόεδρος του Συνδέσμου.
Για το έργο του τιμήθηκε από το Σύλλογο των εν Αθήναις Τριπολιτών.
Ζεί στο σπίτι του στην Τρίπολη με την σύζυγό του, με πλήρη διαύγεια νου παρά τα 88 του χρόνια.

Περιγραφή Φωτογραφικού Υλικού