1901 – 1983
Γεννήθηκε στο Γεράκι Λακωνίας το 1901. Φοίτησε σε Σχολαρχείο των Αθηνών και παράλληλα σπούδασε Βυζαντινή μουσική κοντά στο μεγάλο Δάσκαλο και χορωδό Ιωάννη Σακελλαρίδη.
Κατατάχτηκε στο Στρατό σαν έφεδρος Αξιωματικός λαμβάνοντας μέρος στον Μικρασιατικό πόλεμο, όπου διετέλεσε Υπασπιστής στο Φρουραρχείο της Σμύρνης. Για την προσφορά του στην περίοδο εκείνη παρασημοφορήθηκε από το Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Μετά την αποστράτευσή του το 1922 τοποθετήθηκε σαν Δάσκαλος σε διάφορα χωριά της Λακωνίας (Τσάσι, Φιλίσι, Στεφανιά), ενώ παράλληλα ήταν Ιεροψάλτης στην Ιερά Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης. Ο τότε Μητροπολίτης Γερμανός τον προέτρεψε να γίνει Ιερέας.
Τελείωσε την Ιερατική Σχολή και στις 20 Ιουλίου του 1930 έγινε η χειροτονία του και η τοποθέτησή του σαν Εφημέριος του Ιερού Ναού ‘’Η κοίμηση της Θεοτόκου’’ της Ενορίας Απιδέας Λακωνίας.
Είχε παντρευτεί την Παναγιώτα Βλογιαννίτου, η οποία κατάγετο από το Βαφειό Σπάρτης και μαζί της δημιούργησε πολυμελή οικογένεια.
Οι μουσικές γνώσεις, τα σπάνια φωνητικά του προσόντα, η επιβλητική παρουσία και ο σταθερός χαρακτήρας του, ήταν τα προτερήματα για τα οποία υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός από τους ενορίτες του αλλά και γενικότερα από όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Το 1961 σε αναγνώριση της προσφοράς του, ο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης Κυπριανός του απένειμε τον τίτλο του Πρωτοπρεσβυτέρου.
Δυστυχώς δεν διασώθηκαν μαγνητοφωνημένες εκφωνήσεις του Ιερέα από την Θεία Λειτουργία ή από άλλες ακολουθίες. Τα παρατιθέμενα άσματα προέρχονται από ηχογράφηση που έγινε το 1968, όταν ο Παπα-Μιχάλης πλησίαζε σχεδόν την ηλικία των 70 ετών και υπέφερε από έντονα προβλήματα του αναπνευστικού.
Εκεί εκτελεί βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους που ιδιαίτερα αγαπούσε, όπου αμέσως διακρίνει κανείς την γλυκύτητα και την καθαρότητα μιας φωνής που εκτείνεται αβίαστα από τις πιο χαμηλές έως τις πιο ψηλές νότες.
Το ύφος του είναι σεμνό, ιεροπρεπές, δεν μιμείται αλλά είναι προσκολλημένο στον παραδοσιακό τρόπο του «ψάλλειν», διατηρώντας έτσι τον ακροατή στο κλίμα της κατανύξεως. Έτσι επιτυγχάνεται και ο σκοπός της ψαλμωδίας κατά τον βυζαντινό τρόπο, που δεν αποβλέπει μόνο στο να τέρπει και να ευχαριστεί την ακοή, αλλά και να εισδύει βαθύτερα δημιουργώντας μονιμότερες καταστάσεις και οδηγώντας στην «καλήν αλλοίωσιν».
Το ψάλσιμο του αείμνηστου Πρωτοπρεσβυτέρου δεν είναι τόσο απόρροια της μουσικής του παιδείας, που υπήρξε επαινετή, ούτε γινόταν για επίδειξη και προσωπική προβολή. Η ψαλμωδία του ήταν εξωτερίκευση εσωτερικών διεργασιών, εκείνης της μοναδικής πνευματικότητας και ευσεβείας που δίδασκε και διδάσκει και μετά την εκδημία του.
Η αγάπη του για το χωριό και το ποίμνιό του, ήταν η αιτία που τον έκανε να παραμείνει τόσα χρόνια (53) στην ίδια Ενορία.
Απεβίωσε το 1983 σε ηλικία 82 ετών.
|
|||
|
Φωτογραφίες: Ο Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Λεωτσάκος, η Πρεσβυτέρα, μαζί με ελληνοαμερικανούς, με την τάξη του 1958, με την τάξη του 1952, με συγχωριανούς στα κοκορείκα (Δάσκαλο Ζαχαρόπουλο, Στυλιανό Παπαδάκη κ.α), στο καθήκον, με την Πρεσβυτέρα στο μπαλκόνι του σπιτιού τους |
|||
 |
 |
||
 |
 |
||
 |
 |
||
 |
 |
||